Pinkpop 2014: brandende zon, helse wolkbreuken en keigave rollende stenen...

Het was zo'n weekend dat je, als je het in je adolescententijd zou meemaken, levenslang zou bijblijven. Zoals dat - in mijn geval - zo was bij het eerste Nederlandse 'Woodstock', het Kralingse popfestival. Opa mag daar bij gelegenheid graag aan memoreren.

Het was een weekend met het meest geweldige Stones-optreden waarbij ik ooit aanwezig was. Een mening die door een aantal die-hard Stonesfans, die al ettelijke concerten van Mick cs. hadden bijgewoond, met instemming werd gedeeld.

Het was een weekend, zomers en bloedheet, met veel zon maar ook hevige regen- en onweersbuien op de zondag, zondagnacht en op maandagmiddag. Een weekend van primitief kamperen in een klein festivaltentje temidden van andere tentjes en tenten, hutje-mudje op elkaar. Maar gezellig en gedenkwaardig was het wel, en avontuurlijk op een primitieve manier.


Gedenkwaardig, omdat op deze Pinkpop een absoluut legendarische gig werd gegeven door de Stones, die letterlijk en figuurlijk ' On Fire'  waren en dat twee uur achter elkaar!

Om deze blogpost niet te overladen, zal ik mij nu beperken tot de eerste dag. Morgen komt deel 2. Met excuses voor de links naar spam-boodschappen, mijn blog is daarmee behoorlijk geinfecteerd...

Fred, Ies en Peter

Die eerste dag dus. Op de camping stonden wij naast de twee zwagers Ies en Luc, en het echtpaar Knoors. Dankzij Ies en Luc's bemiddeling konden we nog een plekje vinden naast hun tijdelijke onderkomens.

Van de optredende artiesten heb ik - in chronologische volgorde - zien optreden (meestal fragmentarisch, alleen The Stones in zijn geheel): Ed Kowalcyk met het Noordpool orkest. Wat een mooi concept en dito project! En wat had dit een mooie gig kunnen zijn als het geluid beter afgesteld was, nu was het een veel te harde ongedifferentieerde brei van geluid.

Daarna zagen wij de Amerikaanse meidengroep HAIM, drie toornige rockchicks die stevig tekeer gingen met onder andere een opzwepende vertolking van ' Oh Well'. Wat zou de heer P. Green hier van vinden, vraag ik mij af...

Ook veel leven in de brouwerij brachten de heren van Floggy Molly. De heren wisten ruim een uur lang met stevig-opzwepende folkrock een mooi feestje te bouwen. Het was een beetje Dubliners en Poques met een forse laag Slade, dus voortdurend up-tempo. Misschien wel een beetje te warm voor zoveel onbezonnen levensvreugde...

Dan was er de man-in-pak met gitaar, oftwel J. Bonassama. Een regelrechte virtuoos, niets op aan te merken, prima zanger, geweldige gitarist, uitstekende band. Maar desondanks vond ik de composities wel cliche-matig, ik merk dat mij dat steeds meer gaat tegenstaan. Hoe knap ook gespeeld.

Wel leuker vond ik even later The White Lies in de tent, een groep waarin invloeden van DM en Coldplay herkenbaar zijn. En dat zijn niet per definitie verkeerde invloeden, integendeel...

Voor 3FM presentator Giel was John Mayer de headliner van deze avond. Dat mag hij vinden en laten we wel zijn: de man kan wel wat: zingen, gitaar spelen, vrouwenharten laten smelten. Toch trof de muziek mij ook hier niet echt (emotioneel gezien). Prima band, dat zeker, op de zang en muziek viel weinig aan te merken. Maar op een gegeven moment ook behoorlijk boring...

Maar dan verschenen er 's avonds toch echt de aloude rollende stenen ten tonele. Vanaf de eerste klanken tot aan het met veel vuurwerk omlijste eind twee uur later een spetterende show. En opeens weet je weer waarvoor je eigenlijk naar Pinkpop bent gekomen. Wat een geweldig optreden, met voor mij als absolute hoogtepunten een lang uitgespannen versie van Midnight Rambler - met een verrassende rentree van de legendarische gitarist Mick Taylor - en een al even geweldige Gimme Shelter.

Het was een verbijsterend goede show waar door menigeen met een mengeling van ontzag en ongeloof zal zijn gekeken. Staan hier vier mannen van zeventig plus? Jazeker! Elke keer weer wordt gezegd: "Gaan ze weer op tournee? Snel kaarten kopen, nu is het toch echt de laatste keer!"  Maar iedere keer staan de Heintje Davidsen van de rockmuziek er weer: vier bejaarde heren die spelen en tekeer te gaan als jochies van twintig. Twintigers met een bovenmodale conditie, wel te verstaan. Met als middelpunt een broodmagere elastieken Mick Jagger - ook nog eens geweldig bij stem - als een ballerina rondrennend over podium en uitgebouwde catwalk. Wat een sensationeel optreden...

Morgen nog veel meer! En waarschijnlijk dan ook of  nog wat later enkele bewegende beelden!!