Wat een veelbewogen dag was het deze woensdag. Ik had in Dordrecht een afspraak met Corrie voor ons jaarlijkse uitje. Met de trein reisde ik naar NS-station Dordrecht waar zij mij met de auto opwachtte. Na een korte beraadslaging - wat gingen we doen, musea bezoeken of wandelen - reden wij naar de Alblasserwaard. Het werd dus de wandeling, daarmee de weersvoorspellingen met gepaste verachting negerend.
Onderweg even bij zo'n gezellig knijpje gestopt om koffie te drinken, daarna nog een paar kilometer rijden totdat we ergens op een stil plekje van de Alblasserwaard de auto parkeerden.
In ieder geval scheen de zon volop toen wij de benen strekten en het ronduit schitterende natuurgebied Donkse Laagten betraden. Een vol uur lang liepen we door een oer-Hollands Landschap zonder een spoor van horizonvervuiling, zoals Nederland er vijftig jaar geleden bijna overal uitzag: uitgestrekte weilanden met houten hekjes, koeien en weidevogels alom. Sla zo'n oud Verkade-album open, bijvoorbeeld over Texel of het Naardermeer, en je begrijpt wat ik bedoel.
Al wandelend langs het water - het Grote of Achterwaterschap-kanaal - dat door het veenweidegebied loopt, hoorden we karekieten vanuit de rietkragen, zagen we grauwe en canadese ganzen met hun kroost, futen, kieviten, een lepelaar, een puttertje en een vink enzovoorts. Met zo nu en dan een molen of pittoresk oud boerderijtje als enige bouwwerken. Puur genieten.
Echter nadat we een uur hadden gelopen ging de lucht steeds meer betrekken en besloten we via een ander pad naar ons uitgangspunt terug te keren. Op datzelfde moment begon het te druppelen en nog geen minuut later begon het ongenadig hard te regenen, binnen een minuut waren we volkomen doorweekt. Ik had wel een regenjack meegenomen en Corrie gaf mij zelfs nog een poncho, maar die beschutte alleen het bovenlijf enigszins.
Na vijf minuten was het droog, de zon scheen weer een beetje maar dat duurde niet lang, in de verte naderde een angstig dreigende blauwzwarte lucht. Als het maar niet ging onweren, nergens in dit gebied kon je schuilen. Dat die angst niet geheel ongegrond was bewees het verschrikkelijke incident dat ongeveer terzelfdertijd in Amersfoort plaatsvond, waarbij twee meisjes dodelijk door de bliksem werden getroffen. Dat hoorde ik uiteraard later.
Het onweer bleef gelukkig uit, maar het laatste kwartier van de wandeling begon het wederom onbarmhartig hard te regenen, het hemelwater en hagel kwam loodrecht naar beneden, en andermaal werden we helemaal doorweekt. Met soppende schoenen en nat tot op het bot bereikten we de auto. Even verderop gingen we in weer een andere uitspanning wat opdrogen, onderwijl bestelden we iets te eten en te drinken, zelf nam ik chocolademelk en een pannenkoek.
Meer foto's van dit fraaie uitstapje? Zie hier!
Coopertest
's Middags was ik alweer thuis, en ging mij een beetje voorbereiden op de Coopertest. Daar hadden we ons als Groep 7 voor ingeschreven. Om 20:10 uur ging de groep van start. Daarvan heeft Bas van Binnendijk trouwens onderstaande foto gemaakt.
Al eerder was ik er om een beetje in te lopen en meteen wat foto-impressies te maken van met name Groep 5, die voor ons van start was gegaan. Daarvan onderstaande impressie.
Wat van deze Coopertest gezegd kan worden is dat de meesten veel hinder ondervonden van de wind(stoten), dat menige prestatie heeft beïnvloed. Zelf heb ik mijn slechtste test ooit gelopen (2385 meter), het scheelde 100 meter met de tijd van vorig jaar en die was al niet geweldig.
 |
| Foto Sanny Schoon |
Het gaat de laatste maanden niet best met het lopen, het verval lijkt opeens snel te gaan. Toch maar blijven trainen en hardlopen, een alternatief is er niet!
Hierbij tot slot een paar foto's van de Coopertest die ik tussen de bedrijven door schoot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten