Vanmiddag toog ik naar de Dr. Anton Philipszaal aan het Spui, op dit moment nog dè zaal voor klassieke concerten in Den Haag. Ik was niet de enige van onze vereniging. Een van onze (sport)vriendinnen, Marlies, maakt deel uit van het Haags Toonkunstkoor. Al eerder woonde ik concerten van dit koor bij, dus toen zij ons een tijdje terug attendeerde op hun nieuwe project, de uitvoering van het magistrale War Requiem van Benjamin Britten, hoefde ik niet lang na te denken.
Het concert van vorig jaar - De Elias van Mendelssohn - was zeer de moeite waard en omdat ik het War Requiem niet ken - klassieke muziek-barbaar als ik ben - wilde ik dat wel eens meemaken. Een mens is nooit te oud voor ´een stukje´ culturele zelf-educatie. Ik kreeg er geen spijt van.
Het is een heel bijzonder, maar niet zo'n makkelijk in het gehoor liggend stuk, met complexe arrangementen en melodieën. Maar buitengewoon indrukwekkend was het wel. Britten schreef dit requiem in 1962, ter gelegenheid van de inwijding van de nieuwe kathedraal van Coventry.
Dit omdat de oude kathedraal in de Tweede Wereldoorlog door Duitse bommen was verwoest. Het is dus in feite een modern klassiek stuk.
Echter schreef Britten geen 'overwinningsrequiem', maar een universele aanklacht. Als motief citeerde hij dichter Wilfred Owen: "My subject is War, and the pity of War".
Britten koos voor een traditionele Latijnse dodenmis die door het koor en sopraansolist wordt vertolkt. Af en toe doven de klanken uit, en verplaatst de aandacht zich naar een kamerorkest met twee mannelijke solisten. Zij verbeelden negen oorlogsgedichten van Wilfred Owen, een militair die in november 1918 sneuvelde in de loopgraven van Frankrijk, een week voor de wapenstilstand.
Af en toe komt het kinderkoor er tussendoor. In het begin wisselen de koren elkaar af, maar gedurende het stuk lijken ze steeds sterker met elkaar verweven te zijn. Tussen de klassieke requiemteksten voegde Britten gedichten toe van Owen, die hij schreef in de loopgraven van de Eerste Wereldoorlog. Hierdoor is het War Requiem zowel een universele als tijdloze aanklacht tegen oorlog geworden.
Het concert duurde anderhalf uur en werd uitgevoerd door het Haags Toonkunstkoor, het Residentie Bachkoor en het VU-orkest, dit alles onder leiding van dirigenten Daan Admiraal, Jos Vermunt en Silvère van Lieshout. Wat mij vooral opviel was de grote rol die voor de koren was weggelegd. De bezoekers konden een programmaboekje kopen waarin het hele concert woordelijk kon worden gevolgd. Nadat de laatste tonen waren weggestorven, werden de musici getracteerd op een minutenlang applaus.
Op Youtube staan tal van (complete) uitvoeringen van het War Requiem.
Na afloop hebben wij nog met z'n allen iets gedronken in de foyer. Die 'allen' waren onder anderen Paul K., Paul V., Frank en Ingeborg en Jan G. 'Onze' Marlies, een van de zangeressen, voegde zich even later bij ons.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten