Zaterdagavond naar De Parade, zondagochtend naar de Kerkpolderloop. De rest van de zondag in de privésfeer van alles gedaan.
Ik begin maar eerst met De Kerkpolderloop, de elk jaar in juli en augustus terugkerende 5 km loopjes op zondagochtend. Tot dusver werden ze georganiseerd door vrijwilligers van IJsclub Bertus, en was de uitstekende locatie Onder Ons het centrale punt waar lopers konden (en nog steeds kunnen) inschrijven en omkleden, en zowel voor- als achteraf iets kunnen gebruiken.
Dit jaar wordt de kerkpolderloop afwisselend bij Onder Ons en op een andere lokatie in de directe omgeving gehouden. Dat is omdat een aantal sleutelfiguren van de organisatie bij Bertus er mee ophield, gewoon omdat het na tientallen jaren vrijwilligerswerk wel mooi is geweest.
Voor mij was het - door deelname aan de trails van de afgelopen weken - de eerste keer dit jaar dat ik meedeed. Ik kon niet langer wachten, het is voor mij dan ook een traditie geworden: elke week dezelfde vertrouwde gezichten, het 'ouderwets-relaxede' sfeertje, het loopje met het fraaie parcours. En het inschrijfgeld is een habbekrats, zeker als je dat vergelijkt met wat je moet betalen voor grotere evenementen tegenwoordig.
Ik heb mij zondag niet al te druk gemaakt en liep 'normaal' door in een tempo waarin ik ook een tien kilometer zou lopen. Ik kwam in 25 minuten 'hoog' over de finish - onderweg moest ik (beginnersfout) de losgeraakte veter van mijn linkerschoen vastmaken - en ben daar voor dit moment zeker tevreden mee. Hier staan de uitslagen.
Nu even een terugblik op andere activiteiten. De Parade dus, het vrolijke ontspannen theatercircus - met tal van voorstellingen met veel humor - hoewel soms ook met een wat links-geëngageerde boodschap - die deze zomer in diverse grote steden haar tenten opslaat.
Waarom naar De Parade? Gewoon, om er even te zijn, evenals voorgaande jaren. Ditmaal ging ik in mijn eentje en heb slechts twee voorstellingen gezien. Die waren wel meteen in de roos.
Eye Love You
De eerste was 'Eye Love You' van het Nederlands Filmmuseum. In feite was dat 'een soort van' expositie van - ook nooit eerder gepubliceerde - foto's en dia's van de vermaarde fotograaf Ed van der Elsken. Bij binnenkomst kreeg het publiek een koptelefoontje mee, waaruit muziek uit de jaren zeventig tientallen foto's van Ed van der Elsken, die op vier projectieschermen werden vertoond, op passende wijze omlijstten. En wat we zagen waren vooral mensen, mensen en mensen, van elk ras en alle leeftijden. Allemaal kleurrijke mensen, zowel letterlijk als figuurlijk.
Voornaamste bron was het gelijknamige eerste boek van de vermaarde fotograaf. Het verscheen in 1977, volledig in kleur. Van der Elsken reisde toen voor het maandblad Avenue de wereld rond om de liefde, vooral de liefde tussen man en vrouw zoals die overal ter wereld wordt beleefd, in beeld te brengen.
Halverwege verandert het onderwerp naar de strijd om het bestaan, die mannen en vrouwen in solidariteit (of als individu) beleven. De menselijkheid en betrokkenheid die zo kenmerkend is voor het werk van Van der Elsken, boeit en verbluft nog steeds. Alle oorspronkelijke dia’s zijn schoongemaakt, gescand en minutieus bewerkt met een nieuwe techniek die het restauratie atelier van het Nederlands Fotomuseum heeft ontwikkeld. Deze heruitgave toont Van der Elskens werk in de beste kwaliteit.
Na afloop van de voorstelling werd het publiek in de gelegenheid gesteld dia's die Van der Elsken ooit maakte te bekijken op een langwerpige lichtbak. Het ging ook om dia's die in de loop der tijd flink te lijden hebben gehad van Schimmels. Dat gaf de dia's een beschadigd aanzien - wat VdE zelf niet zo erg scheen te hebben gevonden, hij vond het wel 'artistiek' zo. Hoe dan ook zijn ze nu op unieke wijze gerestaureerd.
Mede omdat Van der Elsken bij leven nevenstaande foto van ons heeft gemaakt - die koester ik uiteraard nog steeds - wilde ik deze expositie zien. Mij was het die vijf euro zeker waard.
Half Krab, Half Winegum
De tweede voorstelling was er een van het vermaarde en turbulente muziektheatercollectief Orkater. De groep die optrad kwam voort uit het project 'De Nieuwkomers' van Orkater en heet Zoutmus. Ze gaven een volstrekt maffe maar tegelijkertijd wervelende en geniale voorstelling van ruim drie kwartier, het stuk was getiteld Half Krab/Half Winegum.
Bijna onmogelijk om te beschrijven wat je allemaal ziet, ervaart, je komt ogen en zintuigen te kort. Ik begin er ook maar niet aan. Het lukt anderen ook nauwelijks, blijkens de tekst op de site van Orkater: "Een wereld waar Grovert -de houten omelet- en Nicolaas -het dunne touwtje- doodnormale mensen zijn. In de tijd waar nog echt goed geneukt werd.
Het is heerlijke onzin, absurdistisch en bij vlagen briljant. En de mannen kunnen goed spelen met taal en als acteur, maar ook muzikaal staan ze hun mannetje(s), op Pinkpop zouden ze als steengoede rockband niet uit de toon vallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten