Lijden in Leiden

"Wat een martelgang was Leiden" verzuchtte Yvette na afloop van de halve marathon van Leiden waaraan niet alleen zij maar ook Ana, Eveline, Ilse H. en vele anderen hadden deelgenomen. Wij zaten op dat moment op het terras van Stadscafé De Werff. De anderen, die daar zojuist de lunch hadden genoten, konden haar geen ongelijk geven. Ook Eveline had last van de warmte en snelle Ilse, die normaliter niet snel opgeeft, werd al na zes kilometer onwel en hield het voor gezien. En dat te bedenken dat vele anderen de hele marathon hadden gelopen. Maar ja, alles is een kwestie van trainen.

Zelf heb ik mij er ook weer eens aan gewaagd. Aan de halve marathon wel te verstaan. Van tevoren had ik aan iedereen die het wilde horen - of niet wilde horen - gezegd dat het voor mij een soort van intensieve training zou worden van om en nabij de twee uur. Reden: te weinig duur in de benen. Maar omdat ik twee weken geleden in Gulpen die 23km trailrun had gelopen, waagde ik het er op.

Echter had ik van tevoren niet het gevoel dat het zó goed zo gaan. Dat wil zeggen, de eerste dertien kilometer, op dat moment liep ik nog op een schema van onder de twee uur. Ook toen geloofde ik nog dat een - relatief goede - tijd van rond de 1:55' haalbaar was. Daarna ging de kaars uit, niet eens zo langzaam, maar wel zeker. De laatste vijf kilometers werden ook voor mij een ware martelgang, pijn in benen en lies, zuurstofschuld, helemaal kapot. Clubgenoot Chris Oude Maatman passeerde mij. "Gaat-ie?" "Het ging wel, maar nu begin ik het moeilijk te krijgen" was mijn antwoord. Het bleek dat hij met dezelfde problemen kampte. Even later ging ik hem weer voorbij en dan hij mij, en zo ging het stuivertje wisselen door.

De nazit in 2013

De laatste twee kilometers waren helemaal een verschrikking, temeer omdat al kilometers eerder de lopers werden aangemoedigd met uitroepen als 'je bent er bijna' of  'goed zo, nog een heel klein stukkie'. Op een gegeven moment geloof je daar niet meer in: beurtelings wandelend, strompelend en iets dat in de verte op hardlopen leek werkte ik mij over de bruggetjes en met kinderhoofdjes belegde straten. Uiteindelijk was daar de finish, toen ik deze passeerde bleek, uitgaande van mijn horloge, dat ik er ca. 2 uur en 7 minuten over had gedaan.

Kwam trouwens weer heel wat bekenden tegen, zoals bloggers Jan de Boer, Running Ronald en Ger Bekkering, een oud-collega van het ministerie van CRM/WVC waar ik destijds werkte. Moest wel even goed kijken, hij was wat grijzer geworden, hij herkende mij het eerst.

Helaas kan ik dit blogbericht nog niet opleuken met foto's van de loop, daarom maar wat foto's van het randgebeuren en van vorige edities.

Haag Atletiek werd óók door deze lieftallige dames vertegenwoordigd...

Foto finish 2014: Yvette was toen minder luchtig gekleed dan die loper naast haar...