Woensdagavond was de coopertest en nee, ik heb niet meegedaan. Na enkele pittige fietstochtjes zaten mijn knieën behoorlijk op slot waarmee een minimaal aantal meters in twaalf minuten gegarandeerd was en daar had ik geen zin in. Wel heb ik voor mezelf een stukje gelopen en dat ging - om voornoemde reden - niet geweldig. En dat is het eufemisme van het jaar. Nou ja, maar even niet fietsen en vrijdagavond de Terheijdeloop, hopelijk kan ik die met minder tot geen pijn uitlopen.
De opkomst voor de coopertest was trouwens heel behoorlijk, de uitslagen staan hier!
Wel natuurlijk even van de gezelligheid genoten die onze club elke woensdagavond biedt. Hoogtepunt was een jarige Frank die huis en haard had verlaten om met zijn loop-kornuiten te 'bieren'.
Verder nog wat te melden? Niet echt. Woensdag overdag waren wij een paar uur op het strand, maar het was heel raar weer: de zon scheen weliswaar volop, maar er stond een harde en akelig koude - durf zelfs te zeggen ijzige - wind vanuit het noord-westen. Bepaald geen pretje, maar we vonden een plekje achter een strandtent waar de wind niet woei en waar het dus aangenaam warm was.
Dinsdagochtend was ik bij de bibliotheek om boeken terug te brengen, waarna ik even Het Filmhuis ben binnengesneakt. Ik had die dag nog andere verplichtingen, dus zo'n 'vroegertje' kwam mooi uit, temeer omdat ik de laatste tijd niet meer zo vaak naar de film ga.
De film die ik zag is getiteld 'Ladybird', van actrice/regisseur Greta Gerwig, en was voor mij een aangename verrassing. Gewoon een leuke film, kortom. Naderhand zag ik ook op een affiche dat de film maar liefst vijf oscarnominaties had gekregen. Echter is er geen enkele oscar gewonnen. Waarom dat zo is weet ik niet. Is het omdat het thema - een zogeheten 'coming of age' film met de strubbelingen tussen een puberdochter en haar moeder - te alledaags is? Of omdat het drama in de film niet zwaar is aangezet? Of omdat spectaculaire elementen en effecten die vandaag de dag bij een 'Hollywoodfähige' produktie lijken te horen ontbreken?
Hoofdpersoon van de film is Christine (gespeeld door Saoirse Ronan), een op het eerste gezicht vrij flegmatiek meisje dat met haar ouders opgroeit in de Californische stad Sacramento. Een omgeving waar weinig lijkt te gebeuren, in ieder geval in de beleving van Christine. Om wat meer sjeu in haar leven te krijgen en zich te onderscheiden van de grauwe middenmoot, wil zij Lady Bird worden genoemd. Maar bij haar streven naar autonomie en een bovenmiddelmatig leven loopt zij aan tegen de beperkingen die haar omgeving, opvoeding en eigen talent haar opleggen. Eigenlijk een universeel thema, wie herkent dit niet in meer of mindere mate bij zichzelf?
Zij wil gaan studeren aan een gerenommeerde school aan de Amerikaanse oostkust waar aandacht is voor cultuur. Zij sluit zich aan bij een theatergroepje waar zij verliefd wordt op een rijke jongen die gay blijkt te zijn. Het gaat uit, naderhand krijgt ze weer een relatie met een jeugdige 'mooiboy' uit een band. Zij wordt door hem ontmaagd of 'tot vrouw gemaakt' om het wat eleganter te zeggen. Ondertussen heeft ze nog haar klasgenoten onder wie haar wat zwaarlijvige maar hoogbegaafde vriendin die moeiteloos hoge cijfers haalt. Wat uiteraard haar maatschappelijke en verdere studiemogelijkheden vergroot. Maar dat is juist wat Lady Bird wil die moeite heeft met hoge cijfers halen, waardoor - zo blijkt verderop in de film - niet tot de beste universiteiten van het land wordt toegelaten. Anderzijds heeft haar slimme vriendin weer problemen om sociaal aanvaard te worden.
Maar goed, ik begin weer uit te wijden, het lijkt wel een recensie maar ik had kunnen volstaan met 'alleraardigste film'.
Nu we het toch over Lady Bird hadden, vanmorgen spotte ik nog deze slechtvalk die met een paar soortgenoten de toren (sic) bewoont - en er zelfs broedt - van de Bethlehemkerk, hoek Laan van Meerdervoort en Vlierboomstraat. Mooie vogels.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten