Parkpop 2018: The Sunday after the Saturday Night before

Melanie C. stond garant voor 'spicey' optreden (foto Richard Mulder)

En toen was er weer de Night of the Park. Of liever gezegd - want vanaf dit jaar anders geheten - de Saturday Night at The Park. Evenals vorige edities een muzikaal jaren-80 feestje.

En ook nu was er weer een groepje 'van Haag' dat acte de presence gaf. En zij waren niet de enige Hagenaarse en Hagenezen (dûh).

Rond drie uur 's middags had ik met de anderen - Robbert en Jacqueline, Murat en Yvonne - afgesproken bij ingang Troelstrakade. Van daaruit was het nog een stukje lopen naar de ingang waar onze rugzakken werden gecontroleerd en wij oppervlakkig gefouilleerd werden. Terechte actie.

Later voegde Pieter en Annelies zich bij ons en kregen we regelmatig bezoek van Belinda Gerritsen en Jan Metselaar. En Gerard kwam even buurten, Sanny schoof langs met haar vriendinnen. Dan waren er Mattijs (die ik tegenwoordig bijna dagelijks ergens tegenkom), Marlon en nog een aantal mede-Spartanen. En nog zoveel andere mensen. Gezellig!

In tegenstelling tot vorig jaar, was er nu één grote overdekte tent - zoals die ook op bijvoorbeeld Pinkpop staat - en een hoofdpodium.

Een van de acts waarvoor menigeen kwam - onder andere mede-hardloopblogger Aad van der Sman - was Gruppo Sportivo. Helaas werd dit optreden op het laatste moment afgelast omdat frontman Hans Verburg die dag tijdens het douchen was uitgegleden en daarbij zijn been had gebroken.

Alides Hidding (Foto 'gejat' van Burolivemuziek)

Echter is de organisatie er op het laatste moment nog in geslaagd om - wat mij betreft zeer geslaagde - vervangers te vinden in de vorm van de fameuze Time Bandits met de charismatische Alides Hidding als frontman. Dat werd een goed optreden in typische jaren tachtig sfeer.

Verder waren er coverbands, zoals Kiss en Bruce Springsteen met zijn E-Street band. Vooral laatstgenoemde groep was behoorlijk overtuigend, maar dat heb ik een beetje met coverbands: hoe goed ook, het is (toch en uiteraard) niet het origineel en dan verflauwt mijn interesse een beetje.

Kim Wilde (Foto Richard Mulder)

Dus lag de focus meer op optredens van jaren 80 en 90 sterren als Hot Chocolate, Melanie C, Jason Donovan en Kim Wilde. Wat mij betreft waren het vooral de dol-enthousiaste en hyperenergieke dames die de show stalen, waarbij Kim de hoogste punten (..) scoorde qua act en de punten voor Melanie naar haar stem gingen.

Ook Hot Chocolate was behoorlijk op dreef, en zanger Kennie Simon bleek zowel qua zang als uiterlijk een 'lookalike' van de enkele jaren terug helaas overleden Errol Brown. Helaas vlogen zowel hij als de band een paar keer uit de bocht, het leek wel of de bandleden elkaar niet goed konden horen waardoor er menige vals noot klonk. Kortom, niet steeds 'op elkaar afgestemd'. Maar over de hele linie genomen toch een goede show.

Hot Chocolate

Deze avond (zondag dus) weer naar parkpop geweest, slechts het optreden van één band gezien maar dat was dan ook meteen van uitstekende muzikale kwaliteit: The Analogues, een Nederlandse band - en nee, die ene is niet Nico Dijkshoorn - die nummers van studio-albums van The Beatles live ten gehore brengt. Het bijzondere hieraan is dat The Beatles deze nummers zelden of nooit live voor een publiek hebben gespeeld, dat op de originele instrumenten die in de studio zijn gebruikt wordt gespeeld en dat de nummers perfect worden vertolkt.

In de tent speelde naderhand The Fratelli's, klonk leuk, en op het hoofdpodium als afsluitende festival-act Blof. Daar ben ik niet lang gebleven, niet omdat ik iets tegen Blof heb - integendeel, ijzersterke liedjes en Pascal is een erg goede zanger - maar ik vond het wel genoeg voor vandaag.

And now something completely different!

Zondagochtend nog 'een vijfje' gelopen.

Na de Molenloop had ik een - fysiek gezien - vrij weerbarstig weekje. Afgezien van een lichte verkoudheid is er conditioneel weinig aan de hand, maar de benen voelden weerspannig aan, vooral de knieën. Waardoor ik maandag tijdens de groepstraining met Sandra alleen meeging voor het inlopen en de warming up, daarna ben ik mijn eigen gangetje gegaan.

Woensdagavond stonden zes keer vijf minuten in 15km tempo als kern op het programma. Het ging zoals altijd weer door het mooie Westduingebied naar Kijkduin en daar verder, onder andere via het - ook alweer niet meer zo nieuwe -  fietspad dat evenwijdig aan het strand richting Terheijde voert. Maar ook nu zorgden stroeve benen en vele klimmetjes ervoor dat ik na de vierde van de zes tempo's wilde afhaken. Trainer Arie bracht mij op andere gedachten, het kostte mij vervolgens veel inspanning om hem vijf minuten lang bij te blijven, maar na deze vijfde vijf minuten was het wat mij betreft gedaan en ging ik, vooral wandelend en soms een stukje joggend, terug naar de club.

Vanmorgen - we spreken over zondag - was er weer een zogeheten 'Bertusloop' in Delft. Ditmaal ging ik er op eigen houtje heen, dat wil zeggen met het openbaar vervoer. Ook aanwezig was het bekende groepje met Leen, Hizkia en Michel en Paul W.

Pierre, die op vrijdagavond nog had meegedaan aan de Oranjeloop in Kwintsheul was er ook weer en ging andermaal voor een vijf kilometer. Om 11:00 uur was de start.

Ik moet zeggen dat de benen in wandelmodus een stuk 'uitgeruster' voelden maar niettemin was er andermaal sprake van een vijf kilometer loop waarvan het resultaat mij tegenviel, 27 minuten en 38 seconden (uitslagen staan hier). Aangezien ik vorig jaar nog drie keer onder de 26 minuten heb gelopen en dit jaar alleen in januari onder de 27 minuten, begin ik toch te geloven dat Vadertje (Leef)tijd aan de winnende hand is.

Maar goed, supertraag is het ook weer niet en al zou dat zo zijn: 'Blijven trainen!'