Hoge Veluweloop: met en als een zonnetje

Het was een prachtige dag vandaag, ideaal om buiten te fietsen, te wandelen of te hardlopen. En zeker ideaal om een halve marathon te lopen. Ik wilde dit weekend sowieso weer eens die afstand lopen, met als keuzemogelijkheid Bleiswijk (de Rottemeren loop) of de Hoge Veluwe Loop. De keuze viel uiteindelijk op laatsgenoemde loop. Vanmorgen ging ik er heen, met het Openbaar Vervoer.

Helemaal zonder stress is de heenreis niet verlopen: de trein vanuit Den Haag kwam rijkelijk laat in Utrecht aan (een stop voor een rood sein en hij moest in Utrecht gekoppeld worden waardoor de deuren later opengingen), dus miste ik mijn aansluiting op de trein naar Ede-Wageningen. De eerstvolgende ging een half uur later maar daardoor miste ik in Ede bus 108 naar Otterlo. Daar moest ik namelijk zijn. De volgende bus ging drie kwartier later, die zou vijf over één bij Kantoor Hoge Veluwe zijn, waar de start- en finishlokatie waren, en de start van de halve marathon was om 13:50'. Ik moest mij nog na-inschrijven, zou dat nog lukken?

Even informeren hoeveel een taxi daarheen zou kosten. Niet alleen bepaalde Amsterdamse taxichauffeurs blijken halve criminelen, in Ede kunnen ze er ook wat van. Veertig euries voor een afstand van amper tien kilometer. Dat ging 'm dus niet worden.

Enfin, stukje gewandeld in Ede en toch maar gewacht op de bus. Mocht het na-inschrijven niet lukken dan kon ik altijd nog voor mezelf gaan trainen. Weer bij de halte op het stationsplein aangekomen kwamen er nog meer hardlopers aanlopen, hetgeen mij weer geruststelde. Er stond ook een forse man bij de halte (een iets oudere uitgave van Richard van der Klis) die ik eerder bij het station had gevraagd of-ie ook ging lopen. Dat dacht ik omdat hij een sporttas bij zich had en ook de uitstraling van een loper had. Hij had toen iets gemompeld als 'vroeger wel, nu niet meer'. In de bus raakten we aan de praat. Hij bleek net als ik uit Den Haag te komen en ging nu op pad om natuurfoto's te maken. Vroeger was hij een zeer verdienstelijk hardloper bij Sparta, hij heeft nog samen met illustere lopers als Hans Vrolijk en Bruno Shlack getraind. Wegens rugproblemen loopt hij niet meer hard. Zijn naam is Jaap Kampfraat en hij heeft een site waarop hij zijn foto's plaatst.

Eenmaal bij bushalte Kantoor Hoge Veluwe aangekomen, was de weg naar de inschrijving en start snel gevonden. Gelukkig bleek na-inschrijven geen enkel probleem. Daarna nog een kilometertje naar de start gelopen, omgekleed in een van de grote tenten die er staan. Ik zag André Timmerman nog van mijn oude groep (uit het Ton van Westbroek-Helmie en Mike tijdperk) , die sinds kort in de buurt woont. Ook zag ik in de omkleedtent Jos Euser, een van onze 'snelle jongens' die bij Bram Wassenaar traint, en na de loop Gea Veth. Ze hebben stuk voor stuk prima gelopen.

Om tien voor twee was de start. Het was de start van een halve marathon die in ieder geval gevoelsmatig prima is verlopen. Gevoelsmatig, want ik kom er steeds meer achter dat ik - als ouder wordende loper - moet accepteren dat de tijden teruglopen. Vergeleken met vroeger jaren zelfs dramatisch. Logisch, zou je zeggen, zo gaat dat nu eenmaal. Maar het gekke is dat je het tijdens het lopen niet in de gaten hebt.

Zoals vandaag bijvoorbeeld, de Hoge Veluwe Loop. Ik had het gevoel dat het goed ging, ik ging weliswaar rustig van start - ik zou er een intensieve trainingsloop van maken - maar gaandeweg had ik het gevoel dat het steeds sneller ging, ik passeerde veel medelopers en heb geen moment een èchte inzinking gehad. En dat terwijl het parcours best zwaar was, vooral de laatste kilometers. Het was zeker vijf kilometer achter elkaar klimmen geblazen. Ik blééf gaan. Alleen het bekende probleem waarover ik het eigenlijk niet meer wil hebben, dwong mij tot drie keer toe tot een stop. Maar daarna ging ik weer zó hard dat ik veel van de achterstand heb kunnen inhalen, ik was in staat om vele minuten achter elkaar flink te versnellen. Maar uiteindelijk kwam ik toch in een matige tijd van 1:54'50'' over de meet. Zeker, ik heb een dergelijke tijd meer gelopen maar dan was ik wel gesloopt en had ik onderweg een diepe inzinking, nu had ik geen centje pijn, het voelde hartstikke goed. Nou ja, ik had ook wel wat oponthoud onderweg.

Erger is dat ik mijn fototoestel ben kwijtgeraakt, verloren of mogelijk ergens in de bus of trein heb laten liggen. Ik ga er nog wel achterheen maar de realiteit is dat ik weer een nieuwe zal moeten aanschaffen.