Zeppelin slaat dak van Pathé Buitenhof

 

WHAM! Wàt een film. Wàt een geweldige concertregistratie. In 17 verschillende landen is gisteravond Celebration Day vertoond. Eénmalig, evenals het reunie-concert uit 2007 dat hun laatste concert ooit zou zijn en waarvan deze film de registratie is. Ze hebben het 'm weer geflikt, de vier rock-veteranen Jimmy Page, Robert Plant, John Paul Jones en Jason Bonham (zoon van John). Een overdonderend optreden, letterlijk en figuurlijk. Je kunt zonder overdrijving stellen dat enkele dagen nadat één persoon de geluidsbarrière doorbrak, genoemde mannen zijn voorbeeld hebben gevolgd.

Zaal 1 van Pathé Buitenhof was woensdagavond omgetoverd tot een concertzaal met een indrukwekkende Wall of Sound. Nog nooit een film gezien waarbij muziek zó hard werd gespeeld en tegelijkertijd zó magistraal mooi was. Ook nog nooit een film gezien waarin een band en het spelplezier, de interactie tussen de onderscheiden leden zó close in beeld zijn gebracht. En dat bijna continu. In één woord: uitmuntend. Of Awesome, zoals de Engelsen dat zo mooi kunnen zeggen.

 

Ik was samen met Michiel Oosschot gegaan. Hetzelfde concert waarvan nu een film (en dvd) is gemaakt hadden wij in 2007 in Londen bijgewoond. De trouwe cultuurbarbaar-lezers weten dat allang, maar toch herhaal ik het met gepaste trots: we waren twee van de 18.000 gelukkige 'ingelotenen', ruim 20 miljoen andere fans vingen bot. Het was een ervaring om niet snel te vergeten en deze avond, in Pathé, kwam het concert nòg meer 'binnen' dan destijds.

 

 

Michiel en ik hebben eerst wat gegeten in Het Gouden Hooft, dat onlangs opgeknapt is maar zijn oude luister heeft behouden. En zowel de bediening, het eten en de wijn waren top, in ieder geval was sprake van een zeer goede prijs-kwaliteitsverhouding.

Tegen half negen waren we in Pathé. We hadden gereserveerde zitplaatsen maar wegens een technische storing kon iedereen zitten waar men wilde. Het is ons gelukt om op dezelfde rij 5 die op onze tickets stond plaats te nemen. Even daarvoor had ik Patrick gezien met zijn zoontje, Murat kwam bij ons zitten en vrienden van mij die ik al lange tijd niet had gezien, Annie en Lex, zaten drie rijen achter ons.

 

Na een kort intro kwam de film snel ter zake. Een overdonderend intro, overdonderend qua licht en qua geluid, leidde Good Times Bad Times in. De start van een 124 minuten durend weergaloos concert dat iedereen net zo lang in een volledige ban hield. Totaal In Awe....

Veel van de grote Led Zeppelin nummers passeerden de revue: Ramble On, Nobody's Fault But Mine, The Song Remains The Same, het epische No Quarter en Dazed and Confused, Black Dog en, jawel: Stairway To Heaven! Tegen het eind van het magistrale Kashmir zoomde de camera in op een meisje uit het publiek, dat helemaal gefixeerd was op wat zich voor haar ogen afspeelde, ze had tranen in haar ogen. Niet zo moeilijk te begrijpen waarom. Celebration Day is in elk opzicht een 'celebration' van rock 'n' roll op zijn best, ontroerendst, magisch en magnifiek. Beter dan dit is ondenkbaar. Ik durf het gerust te stellen: dit is de beste gefilmde concertregistratie van Led Zeppelin ooit. Het was ook of je een concert bijwoonde, niet of je naar een film keek. Er werd in de zaal ook mee-geapplaudiseerd.

Een van de vele recensies staat hier. En hier... . Dan hoor (of lees) je het ook nog eens van anderen...

Na afloop ben ik met Annie en Lex naar Momfer de Mol gegaan - 'bij Joep' - om twee afzakkertjes te nemen, in mijn geval twee herfstbokjes. We zijn er ongeveer drie kwartier gebleven en hebben wat bijgepraat. Leuk om ze weer eens te zien. Veel van die oude vrienden uit de jaren zeventig zie je zelden meer, maar toch blijven die altijd in jouw systeem 'hangen'. Ik zal hen ongetwijfeld binnenkort weer tegenkomen.