Bericht van een oud-strijder

Deze dinsdagavond ben ik weer wezen schilderen in het atelier van Thea Bonnecroy en Paul Versteeg. 'Wij' dat zijn Ariane, Corrine, Joke, Vincent, Paul K. en ikzelf.
Deze avond was het thema 'tinten grijs'. Niet noodzakelijkerwijs vijftig tinten, maar wel hoe je kleuren zodanig met grijs(tinten) kunt mengen dat die kleuren eenzelfde toonwaarde krijgen.

Overdag heb ik nog een klein uurtje uitgelopen in de duinen. Echter bleken de benen nog zó van de leg vanwege de CPC, dat ik amper heb kunnen hardlopen. Dus werd het afwisselend honderd tot driehonderd meter joggen en stukken wandelen. Door de zon die aan de kust de hele dag heeft geschenen, voelde het minder koud aan dan ik had gevreesd. Nu was ik wel flink ingepakt en dat scheelt ook natuurlijk. Hoe dan ook heb ik alles bij elkaar een uur gelopen.

Maar waar ik het eigenlijk over wilde hebben is een onverwacht telefoontje dat ik maandagavond kreeg. "Je weet vast niet wie je aan de lijn hebt" zei de stem. Ik kon niet veel anders dat dit beamen, waarna de stem zei: "Ik ken jou onder andere van het hardlopen in de jaren tachtig, van de Drieluikmarathon in het Zuiderpark, waaraan ik ook altijd meedeed, met Hans Vrolijk". En of ik het toen wel wist. Nou, eerlijk gezegd: het zouden zoveel mensen kunnen zijn! Maar ik antwoordde als bij een ingeving: "Bruno Schlack?"



Hans Vrolijk (l) en Bruno Schlack (r)
voor de marathon van Antwerpen (1982)

Tot mijn eigen verbazing was het meteen raak. Het wàs Bruno Schlack. Ongetwijfeld een 'Aha-erlebnis' voor iedere hardloper die in de jaren tachtig in de regio actief was. Maar dat gold ook voor zijn loopmaat Hans Vrolijk (die een paar jaar terug helaas is overleden als gevolg van een verwaarloosde tekenbeet). Het waren allebei enorme 'klasbakken' zoals dat heet. Grote, sterke kerels die helemaal idolaat waren van het hardlopen en bovendien behoorlijk talentvol waren. Om een idee te geven: Bruno liep zijn eerste marathon in 2 uur en 27 minuten(!).  Hans Vrolijk won heel wat wedstrijden in de regio, maar dat gold ook voor Bruno. Nederlandse sub-toppers waren het, niet minder.

Ik heb Bruno zeker een half uur aan de lijn gehad. Hij vertelde honderduit. Na vele lange jaren is hij weer de wilgenboom ingeklommen en heeft daar de loopschoenen uit gehaald. "Het werd te gek, ik woog vorig jaar nog 125 kilo schoon aan de haak en mijn bloeddruk was zodanig dat mijn arts zei dat ik eigenlijk al dood en begraven had moeten zijn."
Bruno zei dat hij mijn weblog regelmatig volgde en dat hem onder meer die oude foto's van loopevenementen waren opgevallen: foto's die ene Jos van Iersel altijd maakte. Nostalgie!

"Het waren mooie jaren, maar het was wel afzien hoor! Op die foto uit de Haagsche Courant (hieronder) zie je dat we beiden doodleuk voor in het veld meestreden. In mijn kielzog loopt Cor Vriend en achter Hans loopt John Graham, die in Rotterdam nog eens een 2:09 liep. Verder zie ik Cor Lambregts, Ray Crabb, Leon Wijers enzovoorts."

 

Tja, dat waren allemaal grote namen in die jaren. En wat Schlack en Vrolijk betreft, voor de redelijke trimmer die ik destijds was waren dat inspirerende figuren, ze straalden individualisme en passie voor het lopen uit.

"Nee, aan strijdlust ontbrak het ons niet" zei Bruno. "Of het allemaal wel zo handig en slim was is een ander verhaal... We liepen wel eens weken van meer dan 300 km. Een keer kan ik mij herinneren dat wij 100 km. in twee dagen liepen. En dat waren bepaald geen gezapige duurloopjes. Veel tempo's en snelheidstrainingen. Er werd met krachten gesmeten. Achteraf gezien eigenlijk jammer, met een goede dosering hadden we veel harder kunnen lopen in die tijd. Ik kan er een boek over schrijven, en ben dat ook al lang van plan. Het waren mooie en rijke jaren, maar er is ook nog zoiets als sportverdwazing. Niet voor niets hebben ze destijds nog eens een stuk over ons in de panorama geschreven met als titel: de Hardloopjunks."

 

Het goede nieuws is dat Bruno - ook alweer 63 jaar - weer begonnen is met hardlopen.
"Het valt alleen zwaar, ik ben nu op een niveau ver en ver onder NAP. Liep ik vroeger de 10 kilometer in 30 minuten en zelfs daaronder, nu ben ik blij als ik 65 minuten haal. Ik bèn ook veel te zwaar. Maar de gekkigheid van vroeger is er nog steeds. Vanaf eind vorig jaar tot vorige week ben ik maar liefst 22 kilo afgevallen! De weg terug is lang, maar ik kom er weer aan! Ik loop weer bijna iedere dag, zelfs alweer -voorzichtig- tempo's. Momenteel zou ik een 10 km. in 65 minuten kunnen lopen. Het lijkt niets, maar het gewicht is nog wel 103 kilo! En de jaren gaan tellen...

Old soldiers never die....