Zelden zo'n prachtige, ontroerende en intens-indringende liefdesfilm gezien als gistermiddag. Ik heb het over 'La Vie d'Adèle' van de - naar verluidt nogal dictatoriale - regisseur Abdellatif Kechine. Een film die dit jaar in Cannes terecht de Gouden Palm in de wacht heeft gesleept.
Niet afhaken nu als ik schrijf dat de film gaat over een lesbische liefdesrelatie. Ik hoor menigeen al denken: "Alweer zo'n gay-film, dat ben ik zelf niet, bovendien is het zo'n typisch politiek-correct Amsterdams grote-stads thema dat al tot in den treure is uitgekauwd." Niets nieuws onder de zon dus, zou je denken. Maar eigenlijk is homoseksualiteit niet het thema van de film maar hartstochtelijke liefde.
Niet iedereen zal het kennen of meemaken denk ik: de ervaring van een intense, gepassioneerde liefde, een gevoel dat zò hevig is dat het alles op zijn kop zet. En een hartverscheurend verdriet, zo niet depressiviteit, als de relatie uitgaat. Je voelt je dan letterlijk afgescheurd, vergelijk het maar met een rouwperiode. Erger nog zelfs.
Dit gevoel nu heb ik nooit zó mooi uitgebeeld gezien als in deze film. En degene die dat uitbeeldt is hoofdrolspeelster Adèle Exarclopoulos in de rol van Adèle. Als de film begint is Adèle nog een middelbare scholiere, jong en onschuldig, nog niet bezig met het ontdekken van haar seksualiteit. Toch krijgt zij een vriendje waar ze het op een gegeven moment 'mee doet' maar echte gevoelens kan zij niet voor hem opbrengen. Zij probeert het wel, maar als zij op straat haar toekomstige liefde ziet lopen - een meisje met blauw haar - raakt zij in grote verwarring. Het laat haar niet meer los. Ze probeert het nog wel met haar vriendje maar eigenlijk is er geen houden meer aan.
Het wordt dan ook een relatie die uitmondt in genoemde hartstochtelijke vrijpartijen en bezoekjes aan wederzijdse ouders. Maar uiteindelijk blijkt de relatie toch niet zó goed in stand te houden door klasse- (en daardoor interesse) verschillen. Lea studeert aan de kunstacademie, Adèle is kleuterjuf die weinig affiniteit heeft met kunst en filosofie.
Geen kritiekpunten? Toch wel. De expliciete vrijscène is aanvankelijk prachtig om te zien, het werd onverbloemd maar heel esthetisch in beeld gebracht, maar tien minuten was wel lang. Mogelijk heeft de regisseur voor deze lengte gekozen om de ongekend-vurige harstocht tussen de geliefden duidelijk te maken, maar wat mij betreft had met vijf minuten volstaan kunnen worden.
Verder duurde de hele film te lang, maar liefst drie uur. Daar had best een uurtje afgekund. Maar toch heeft de film mij geen moment verveeld: een aanrader van de bovenste plank.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten