Komt een man bij de doktâh.... Tweemaal!

Vanmorgen eerst even langs de huisarts gegaan. Ik heb al een tijdje uitslag aan pols en hand en dacht dat het nikkel-allergie was. Het is namelijk ontstaan nadat ik langdurig mijn sporthorloge droeg, in feite dag en nacht. Het was volgens de dienstdoende arts, een vriendelijke dame, geen allergie, ook geen eczeem maar een soort schimmel dat makkelijk kan ontstaan na langdurig contact van horloge op huid. Ik kreeg een zalfje mee, daarmee zou het euvel binnen twee weken verholpen moeten zijn.

Opmerkelijke uitspraak van de arts: "U bent al een hele tijd niet bij ons geweest!" Nee, dat klopt, dat moet jaren geleden geweest zijn: ik loop de deur van de dokter bepaald niet plat.

Even later ging ik op weg voor een duurloopje. De start was even voorbij De Uithof, bij dat doolhof. Beetje stroef begin, maar allengs ging het beter en gooide ik er zo nu en dan een kort versnellinkje in. Maar niet te vaak. Schitterend weer, mooie natuur, lekker gelopen tot aan Ockenburgh. Wat wil een mens nog meer. Ik had er toen een uur op zitten. Bij de Puinduinen even aan de pomp gehangen en verder, via het pad langs dat parallel loopt aan dat ene duintje tot aan de Ockenburghlaan.

Afgekeurd als nieuwe FB-kopfoto... ;-)

En juist op dat pad struikelde ik ergens over en ging letterlijk op mijn plaat, waarna ik nog een stuk naar voren ben geschoven. Snel opgestaan, mijn kop bloedde als een rund, naar de koffietent om de hoek gerend en gevraagd of ik daar het vuil er uit kon wassen. Dat kon. De bezorgde dame van het koffiehuis belde zelfs een ambulance, die kwam prompt - zonder zwaailicht, dat wel - maar de broeders constateerden hetzelfde als ik: niets ernstigs. Wel de wonden op voorhoofd en neus gereinigd en er werd een groot ei op mijn knie geconstateerd, maar die kan ik nog wel buigen. Toch nog het advies meegekregen om even een tetanus-prikje te halen bij de huisarts...

En zo geschiedde dat ik om half drie 's middags, na gebeld te hebben, wederom in de wachtkamer van de dokter zat. De doktersassistente - een lieftallige moslima - verzorgde mijn wonden, bracht desinfecterend spul op en plakte pleisters, diende een tetanusprik toe en gaf mij een set gaasjes en pleisters mee voor thuis, dit na overleg met een andere arts.

Kwam de arts van vanmorgen binnen: "Hee, bent u hier nu alweer?" De ironie van het lot: zo kom je jaren niet bij de dokter en zo twee keer per dag.

's Avonds hebben wij een bezoek gebracht aan mijn nicht, die in het ziekenhuis ligt en vrijdag geopereerd wordt. Wel andere koek dan een paar snij- en schaafwonden die naar verwachting snel zullen genezen, op zo'n moment voel je je bijna schuldig dat je daar een heel verhaal van maakt. Maar het ging uiteindelijk om die anecdote...