Uitwaaien in Oostvaardersplassen

Lang geleden - een jaar of vijftien geleden, zo niet langer - was ik met mijn collega's in de Oostvaardersplassen. Dat was ter gelegenheid van een personeelsuitje. We hadden daar een mooie wandeling gemaakt en bij een wildobservatiepost bijzondere vogels, insecten en amfibieën gespot. Na die tijd ben ik er nooit meer geweest, dus moest het er maar weer eens van komen.

Aanleiding om dit juist nu te doen was de wetenschap dat de bronst van de edelherten daar nu op zijn hoogtepunt is. Dit in tegenstelling tot De Hoge Veluwe, waar het zo goed als afgelopen is. Ik was nieuwsgierig of ik - als particulier en zonder begeleiding van een gids - herten zou zien en/of horen. In ieder geval had ik mijn verrekijker meegenomen, dat bleek geen overbodige luxe.

Vanmorgen vroeg op pad: eerst met de tram naar het station, van daaruit met de trein naar Lelystad. Een voorspoedige reis zonder overstappen. Eenmaal in Lelystad gearriveerd, ging ik eerst op zoek naar het depot waar ik een OV-fiets hoopte te scoren.

Dat is gelukt, maar het had heel wat voeten in de aarde - weigerende pasjes, een uitgang die geblokkeerd bleef, een telefoontje naar het noodnummer wat het advies opleverde om via de nooduitgang de stalling te verlaten, luide alarmsignalen nadat ik de nooduitgang had geopend.

Daarna de reis naar de Oostvaardersplassen. Dat stond nergens aangegeven, maar logisch geredeneerd moest ik langs de spoorbaan richting Almere blijven rijden. Echter gingen de fietspaden steeds een kant op die ik niet wilde gaan, en soms kwam je op een fietspad terecht dat naar zo'n dertien-in-een-dozijn wijk voerde en - zonder enige waarschuwing vooraf - een doodlopende weg bleek te zijn. Maar door herhaaldelijk aan voorbijgangers de weg te vragen, kwam ik uiteindelijk uit op de dijk die naar de Oostvaardersplassen leidde.


Na een kilometer of vier arriveerde ik bij het bezoekerscentrum dat hier 'Buitencentrum' wordt genoemd. Daar mijn OV-fiets neergezet, naar het gezellig ingerichte binnen gegaan en een 'bakkie' genomen.

Helaas - maar om begrijpelijke redenen - was het ruige binnengebied van de oostvaardersplassen gesloten voor het publiek. Dit hield verband met de hertenbronst, men wilde dat gebeuren niet verstoren. De man achter de info-balie wees mij wel op enkele plekken waar je goed zicht had op dat deels ruige, deels kale gebied. Daar zou je ook edelherten, heckrunderen en konikpaarden kunnen zien.

Dat klopte. Het was vanaf het Buitencentrum nog een paar kilometer fietsen naar de wildobservatiepost Praambult. Er blijken echter twee van dergelijke posten te zijn: de kleine (praam)bult en twee kilometer verderop de grote bult.

Ik reed nog even verkeerd maar keerde uiteindelijk terug naar de kleine bult, een kunstmatig gecreeërde zandheuvel, die ik beklom. En inderdaad, héél in de verte - met het blote oog ternauwernood te zien - kon je kuddes en/of roedels van bovengenoemde dieren ontwaren. Daarnaast waren er veel vogels, vooral zwermen ganzen. De verrekijker was echter absoluut nodig om de dieren iets beter te kunnen zien, en dan nog waren het stipjes. Toch is het nog gelukt om met mijn digicam - met veel zoom - enkele impressies te maken.

Een volgende keer hoef ik niet meer naar de oostvaardersplassen om de hertenbronst te zien, want daarvoor zijn de dieren véél te ver weg. Horen doe je ze al helemaal niet. Of je zou je kunnen aansluiten bij een excursie met de boswachter, maar dat kost wel een hap geld. Aan de andere kant: als je de dieren dan véél beter ziet...

Ik ben ook nog naar de grote praambult geweest. Daar waren minder herten te zien, maar wel waren er enkel enthousiaste vogelaars aanwezig die de andere bezoekers attendeerden op een zeldzame roofvogel die zij in het vizier hadden: een smelleken die op een kale tak van een vlierstruik zijn prooi - een vogeltje - aan het verorberen was.

Terug bij het buitencentrum. Het was een zonnige, zij het frisse dag met licht winterse trekjes. Het ideale weer voor warme chocolademelk met slagroom. Ook een stuk appeltaart erbij leek mij niet te versmaden. Dat ging echter niet door omdat de taart diepgevroren was en in de oven opgewarmd moest worden. Dat zou nog een paar minuten duren maar ja, dan had ik mijn chocolademelk al opgedronken. De dame vroeg of ik het gebak wilde afbestellen en dat leek mij een goed voorstel. Scheelt ook in de calorieën en in de portemonnee!

Daarna weer terug. Tjongejonge, ik heb mijn knieën stuk getrapt, de terugweg bleek een stuk langer dan heen, ook al door kilometers lange stukken vals plat. En die borden met fietsknooppunten, lengte- en breedtegraden en uitvoerige uitleg, daar word ik als simpele alfa niet veel wijzer van. Dus toch een paar keer op de 'God zegen de greep' toer fietspaden gevolgd die opeens ophielden bij wegen, splitsingen en dergelijke.

Dagpauwoog: niet veel gezien deze zomer maar op deze koude dag wel!

Ik hoop niet of ik iemand op zijn ziel trap, dat is zeker mijn bedoeling niet, maar wat een lelijke, saaie stad is Lelystad zeg. De mensen die ik de weg vroeg - wat ik vele malen moest doen in dit onoverzichtelijke en summier bewegwijzerde oord - waren echter stuk voor stuk heel behulpzaam. Ook nu - maar wel na (al met al) twee uur fietsen vanaf het buitencentrum - bereikte ik het station met het nodige gemopper maar zonder kleerscheuren