The Birds

Het was echt een ouderwets dagje uit gisteren. Daar ging een lekker duurloopje aan vooraf, een uurtje hollen door de duinen. Het was heerlijk weer, wel wat fris maar de zon was juist opgekomen en maakte het aangenaam. De laatste acht minuten is er flink versneld, af en toe moet ik van mijzelf wat peper in zekere plek steken.

Wat niet geheel zonder strubbelingen ging, was de start van het uitje. Ik had met een paar mensen om half elf afgesproken bij het verzamelpunt, de - inmiddels opengebroken - hal van station Den Haag CS, echter met de anderen (het merendeel) om half twaalf. Dat was wel een beetje dom, om de uitspraak van een alom geliefde prinses aan te halen. Het gekke is dat ik op het allerlaatste moment iets voorvoelde, dus toen ik tien over tien vertrok van huis en de tram voor mijn neus zag vertrekken, holde ik terug naar huis, pakte de fiets en trapte er flink op los. Binnen een kwartier tijd was ik bij het station (normaliter 20-25 minuten). Het was drie minuten over half elf! Snel de fiets in de stalling gezet en via de trap naar boven, naar de hal gerend. Twee 'leden' van de beoogde groep, Jan en Jan, stonden al te wachten. De minuten verstreken. Waar bleven de anderen? Even een telefoontje met Frank gepleegd. Ja hoor, om half twaalf was afgesproken. Mea Culpa... Om het leed van een uurtje te verzachten troonde ik beide Jannen mee naar het poffertjespaviljoen bij het Malieveld, waar ik hen op cappucino en koffie tracteerde.

Drie kwartier later waren we weer op het uitgangspunt. Bijna iedereen was er. We konden met gemak de trein halen richting Gouda, alleen nog even wachten op Paul en Marlies. Die kwamen precies om half twaalf, maar ze moesten nog een ticket regelen bij de automaat waar inmiddels een kleine file stond. De anderen gingen alvast naar het perron, de minuten tikten weg. Net op het moment dat Paul klaar was en na een flinke spurt het perron bereikte, sloten de deuren en vertrok de trein. Jammer, dan maar de volgende. Om 11.53 uur ging de Intercity die ook in Gouda zou stoppen, van daaruit overstappen naar Alphen aan den Rijn. Maar Frank stelde een beter alternatief voor: de sprinter die ook in Leiden zou stoppen en van daaruit verder. Dat bleek een goed idee. Een spannend moment was dat Jan G. vijf minuten voor vertrek nog even snel naar het toilet moest. Maar ja, we weten het: we zaten in de sprinter dus geen toilet. Jan rende de trein uit en  ging op zoek. Dat ging niet goed natuurlijk. Nog één minuut, net op het nippertje kwam hij opgelucht - en tot aller opluchting - terug en vertrok de trein.

Uiteindelijk arriveerden wij in Alphen aan den Rijn. Het was mooi zonnig weer dus besloten we vanaf het station naar Avifauna te lopen. Dat ging eigenlijk best goed, één lange weg en voor een viaduct linksaf en dan nog een halve kilometer lopen. Voor de ingang troffen we Marjolein die met de fiets was gekomen, nu was het gezelschap compleet. We waren nu wel toe aan een bakkie op het terras van de uitspanning vlak bij de ingang van het vogelpark.

Het is alweer een tijd geleden dat ik voor het laatst in Avifauna was, geen idee wanneer. Jan G. was er zelfs nog nooit geweest. Grappig, zelf beschouw ik Avifauna, naast Artis, Efteling en Keukenhof, als echte oer-hollandse attractieparken waar iedere Nederlander eens in zijn of haar leven geweest is.

Ruim twee uur lang slenterden wij in het park rond. Er was daar best veel te zien. Vooral veel vogels uiteraard, van allerlei pluimage. Wonderlijke en mooie dieren.

Onderweg papte de oudste van ons gezelschap en de initiatiefnemer van het uitje, Jan L., aan met een kraanvogel. Deze begon prompt te dreigen en te dansen, maar even later liep de vogel toch even met Jan op.

Even verderop zagen we een dame die een enorme pelikaan aan het knuffelen was. Ongelooflijk, hoe tam deze dieren zijn. Enkelen volgden haar voorbeeld. Ik ook, voor de foto. Vooral opmerkelijk vond ik dat die enorme, vervaarlijk uitziende snavel met haak aan het uiteinde, eigenlijk als wapen te verwaarlozen is. Je kunt gewoon je hand in die bek steken, je voelt er niets van. Het lijkt nog het meest op flinterdun karton, uiterst licht.

Ander hoogtepunt was de vogelshow, die om 15.00 uur rond de grote vijver plaatsvond. Daar zag je hoe enorme roofvogels zoals een oehoe, een lappenuil, een condor, een aansgier, een stel wouwen, aangelokt door een stukje vlees dat de verzorgers op een paal of bommstammetje werd gelegd, vanaf een bepaald punt kwamen aanvliegen en soms laag over het publiek scheerden.

Ook leuk was de Lorihal. Aan de ingang kreeg je voor 50 eurocent een bakje vloeibare honing mee, zodra je binnenkwam werd je hartstochtelijk begroet door een stel bontgekleurde lori's. Ze gaan gewoon op arm, schouders en hoofd van de bezoekers zitten maar zijn vooral geïnteresseerd in het bakje hemelse voedsel, dat ze met hun lange tong uitlikken.




Na afloop zijn wij met z'n allen in hetzelfde café-restaurant waar we een paar uur eerder op het terras zaten, binnen gaan zitten. Daar hebben we ook met z'n allen gegeten, wel zo gezellig. Het eten - de meesten hadden Hongaarse goulash besteld -  was prima en vormde een welkome voedingsbodem voor de wandeling terug naar het station en tenslotte de fietstocht naar huis, waarbij Marjolein door drie van haar bewonderaars (Jan, Jan en ik) werd geëscorteerd.  Maar eerst nog een bloemetje gekocht op het station, want zelf moest ik nog naar een feestje!


Dat feestje was van club- en buurtgenoten Anne en André. Dit naar aanleiding van hun Twaalf-en-een-half jarig huwelijk. Ik kwam daar nog oude vrienden en kennissen tegen waaronder Wendy en de naaste buren van het bruidspaar, Viola en Alfons. Het was gezellig maar door de vermoeidheid van de afgelopen dag heb ik het niet al te laat gemaakt. Vandaag maar even relaxen en vanmiddag misschien nog even naar de Marathon van Rotterdam om wat clubgenoten te zien finishen...