Gezellig, ja. Een voetbalgek ben ik niet en ik zal nooit zo maf zijn om vlaggetjes op te hangen of een oranje shirt aan te trekken wanneer 'Oranje' speelt. Tenminste, dat kon ik tot gisteravond zeggen. Dat was het moment dat mijn wederhelft mij dit t-shirt toewierp dat ik een aantal jaren terug droeg tijdens de 12-uurs estafette. Met de gedweeheid die lang-getrouwde mannen eigen is, heb ik het shirt maar aangedaan en de bijbehorende ongepast-jolige pose aangenomen. Dat was natuurlijk nog tijdens het eerste kwartier van de wedstrijd tegen Portugal.
Maar eigenlijk is de foto ook geschikt voor na de wedstrijd met als onderschrift: "Wij gaan er weer voor in 2016!"
Nou ja, genoeg over dat voetbal want het zou toch maar neerkomen op verhalen en analyses die anderen en jullie zelf ook allang hebben bedacht.
Een en ander was ter voorbereiding op een CD die in de maak is en waarvoor men tijdens de pauze of na afloop van het concert kon intekenen. Dat heb ik gedaan, want ik hou niet alleen van Bach maar ook van de stem van Klaartje. Het is niet een sopraan met zo'n 'mature' geluid dat diep uit de keel lijkt op te wellen, al dan niet met een min of meer zwaar aangezet vibrato. Integendeel, het is een ragzuivere sopraan, helder klinkend als het zuivere, natuurlijke water van een bergbeek. De zangeres heet niet voor niets 'Klaartje'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten