Aardige dingen in De Boerderij!

Ik ben net terug van een concert in De Boerderij, de poptempel van Zoetermeer en omgeving. Ik ging er heen, samen met Peter Magnee, ooit mede-redactielid van het clubblad van The Hague Road Runners. Van de HRR was ik twaalf jaar lang lid, vanwege de afstand van zowel mijn werk als huis - waardoor ik amper kon meetrainen - heb ik jaren terug mijn lidmaatschap moeten opzeggen. Peter had ik al eeuwen niet meer gezien, maar via Facebook.... enfin, zo gaat dat vandaag de dag.

 

Het was zijn voorstel om een keer naar een rockconcert te gaan, de vraag was alleen wanneer. Toen ik in de agenda van De Boerderij zag dat The Pretty Things zouden optreden, dacht ik: Yes! (Ook een heel goede seventies-groep trouwens, maar dit terzijde).
Wij liepen elkaar trouwens bijna mis, Peter en ik. Om half acht hadden wij voor station CS, vlak bij de taxi's, afgesproken. Maar om acht uur nòg geen Peter, toen stapte ik maar in de tram naar Zoetermeer. Op weg daarheen werd ik gebeld door Peter, die zelfs mijn vereniging had benaderd om achter mijn 06-nummer te komen (hadden we niet uitgewisseld). Uiteindelijk vond hij dat nummer bij mijn What's App account. Het bleek dat we allebei drie kwartier hadden staan te wachten aan een andere zijde van station CS.  Peter reed op eigen houtje naar Zoetermeer waar hij binnen tien minuten was. Dus het is gelukkig allemaal goed gekomen.

In De Boerderij komen liefhebbers van AOR (Adult Orientated Rock) aan hun trekken. Ooit zag ik daar The Zombies (Colin Blunstone en Rod Argent) optreden, Peter Green (zanger-gitarist van de 'vroege' Fleetwood Mac), Kayak, Curved Air en ongetwijfeld nog meer groepen, ik kom daar later wel op.



Maar The Pretty Things! Toen ik nog voor een muziekblad schreef, interviewde ik zanger Phil May. Dat ging op een wat aparte manier, telefonisch namelijk. Phil May bleek een enthousiaste en gedreven prater, ik had hem zeker een half uur aan de lijn. En maar aantekeningen maken, wat nog lastig was want 'handsfree' bestond toen nog niet. Maar uiteindelijk heb ik er een verhaal van kunnen brouwen. Of het allemaal precies klopte weet ik niet maar ik heb nadien geen klachten ontvangen. De redactie ook niet, dus het zal wel.

The Pretty Things in vroeger tijden...

 

Waarschijnlijk moet je de zestig, nou vooruit, de vijfenvijftig gepasseerd zijn wil de naam 'The Pretty Things' je iets zeggen. Welnu, Opa vertelt: Nadat het explosieve succes van de langharige Beatles kwamen de nog langhariger en 'lelijker' Rolling Stones en vervolgens de zeer langharige, nog 'onbeschaafdere' en afschuwelijker Pretty Things. "Moeders hou je dochters binnen", dat werk. Zij speelden ongeveer hetzelfde genre muziek als The Stones maar nèt een randje rauwer, agressiever.

Sterker nog: in die eerste tijd waren de kunststudenten Phil May en Dick Taylor goed bevriend met Mick Jagger en Keith Richards, Taylor was zelfs een tijdje basgitarist van The Stones.

The Pretty Things waren de grote voorbeelden voor de eerste ècht langharige Nederlandse Rockgroepen (in de sixties nog 'beatgroepen' genoemd) zoals The Outsiders en Q 65.

 

De wilde jongens met hun lange haren zijn nu sympathieke zeventigers(!) (althans de harde kern Phil May en de 'every-inch-an-English-Gentleman' Dick Taylor, die de eerste jaren van hun bestaan bij The Stones speelde) en bezig met een tournee. Een toer naar aanleiding van hun 50-jarig jubileum!

En hoe was het? Helemaal goed! De zeventigers Phil May en Dick Taylor en zestiger Frank Holland rockten als jonge honden en deden wat energie, gedrevenheid en spelplezier weinig onder voor de echte twintigers Jack Greenwood en George Perez. Héél veel oude en enkele nieuwere nummers passeerden de revue. Vlammende vertolkingen van onder meer S.F. Sorrow, Honey I Need en LSD. Wat mij betreft mogen de heren binnenkort weer terugkomen, iets wat zij zelf ook wel willen. Als het hun gegeven is, de rebelse jongens van weleer zijn inmiddels bejaard...

Na afloop nog een dvd van hun rock-opera S.F. Sorrow gekocht en laten signeren door de heren May en Taylor, die later in het café van de Boerderij nog een afzakkertje (een glas water) namen en zich welwillend onderhielden met hun fans, waarvan de meesten ook al aardig op leeftijd zijn...