Heden en verleden is Nu(?)

Toekan in de - helaas niet meer bestaande - Louisehal

Mijn weblog is in eerste instantie een persoonlijk weblog, niet bij uitstek een hardloopweblog. Tenminste, zo zie ik dat, het is en blijft een soort - zij het lang niet volledig - dagboek. Dat betekent dat er ook weleens berichten gepost worden die men minder interessant vindt, vooral 'niet-hardloop-zaken'.  Maar ja, als ik een paar dagen niet of nauwelijks heb gelopen, dan wordt het angstig stil bij De Cultuurbarbaar.

Gisteren heb ik wel een beetje gelopen, drie kwartier om precies te zijn, en daarnaast een half uurtje in het krachthonk doorgebracht, terwijl beheerder Frans, Carel Knoester en Wim Hartman buiten druk bezig waren met de herinrichting van de tuin voor het clubhuis. Aarde verversen en nieuwe plantjes er in zetten. Ik voelde mij bijna schuldig: twee pensionado's die zich een natte rug werkten voor het algemeen belang terwijl de derde een beetje sportief aan het recreëren was.

Gisteravond gingen wij eten in Rijswijk, bij goede vrienden Nellie en Diederik. We moesten nog iets bespreken over de mogelijkheden samen een feest te organiseren. Het was een vruchtbaar gesprek, zij het dat het feest dit jaar geen doorgang zal kunnen vinden, mogelijk wel volgend jaar.

Verder hadden we het over de schilderkunst van Nellie - zij is al jaren zeer productief en maakt uitstekend werk vind ik - en Diederiks passie voor levensbeschouwelijke zaken zoals de Kaballah, Astrologie, Ouspensky en Gurdijeff, Yoga, en ga zo maar verder.

Ook nu is er weer even teruggeblikt op dingen uit het verleden. In dat opzicht was het een nostalgisch weekje. We stonden ook even stil bij hoe tijd werkt, hoe het tijdsbesef bij mensen is. Soms denk je bij een bepaalde gebeurtenis dat deze een jaar of twee, drie geleden heeft plaatsgevonden. Of dat iemand - een bekend persoon bijvoorbeeld - nog maar net dood is, maar dan blijkt het alweer vijftien of twintig jaar geleden te zijn. Andere gebeurtenissen lijken alweer héél ver achter je te liggen, zelf heb ik dat bijvoorbeeld met vakanties.

Het tijdsbegrip is uiteraard iets dat door ons mensen is bedacht, evenals tijdsmeting, uurwerken, klokken etc. Zo kunnen we alles opdelen in heden, verleden en toekomst en is er een min of meer lineair tijdsbesef gegroeid. Voor ons, en vanuit ons bewustzijn gezien wel zo praktisch. Maar er bestaat een theorie - of is het gewoon een waarheid? - dat tijd non-existent is en alles dat (volgens onze begrippen) ooit in het verleden heeft plaatsgevonden en in de toekomst zal gebeuren in feite gelijktijdig, in het NU, plaatsvindt. Kortom, er bestaat geen verleden en toekomst. Alleen zijn wij in onze (materiële) wereld en ons bestaan gewoonlijk alleen in staat om de driedimensionale wereld te ervaren, opgedeeld in tijdseenheden: verleden, heden, toekomst. Het is een kwestie van focus. Maar hier ga ik maar niet teveel op in, dat gaat in het kader van dit blogje veel te ver, bovendien snap ik het zelf niet eens goed.

Wel is het zo dat wij elkaar kennen vanaf dat wij een jaar of vierentwintig waren, en dat onze kinderen nu ouder zijn dan wij destijds. Toch lijkt er qua beleving anno 2013 nauwelijks iets veranderd te zijn met hoe we elkaar nu zien en hoe dat 'vroeger' was, we zijn vooral in geestelijke zin dezelfde personen gebleven al zien wij er nu anders uit.

Over verleden gesproken...

De foto hierbij is in 1974 gemaakt bij de ingang van Dierenpark Wassenaar, en was een van de foto's die na twaalf jaar weer bij de rechtmatige eigenaar is teruggekeerd. Het valt niet te ontkennen dat ik er toen heel anders uitzag. Langharig werkschuw tuig werd dat vroeger genoemd. Alhoewel, ik had wel een baan. Hoe dan ook had de kapper toen aanmerkelijk meer aan mij kunnen verdienen dat tegenwoordig. Daar staat tegenover dat de cosmetisch chirurg nu meer aan mij zou kunnen verdienen maar daar begin ik niet aan. Ik heb het geld niet, maar ook al zou ik het geld wel hebben...

In mijn jeugd tot midden jaren tachtig, toen Dierenpark Wassenaar ophield te bestaan, kwam ik daar vaak. Een van de interessantste onderdelen van dat park was de Louisehal, een grote half-overdekte hal annex reusachtige volière waarin de bezoekers konden wandelen en waar honderden fraaie exotische vogels rondvlogen. Erg jammer dat dit park niet meer bestaat.