Eten bij De Freule na heftige passie

Eerst iets over de trainingen van de afgelopen week. Zondag dus 'een vijfje' gelopen in Delft (uitslagen hier), maandag heb ik een stukje meegelopen, op het schema stond een duurloopje met tempo's van driemaal 2-4-2 minuten, maar door de inspanning dreigde ik last van mijn ingewanden te krijgen, dus ben ik amper halverwege op eigen houtje (terug)gelopen en in rustiger tempo doorgegaan.

Woensdag weer een training waarbij het aanmerkelijk beter ging, het programma was toen driemaal 5x200 meter, waarvan één op de baan. De rest van deze week rust opdat zondag 'normaal' tien kilometer kan worden gerend bij de Laan van Meerdervoortloop.

Gisteravond ging een klein groepje (6 personen) Haag-vrienden eten bij De Freule, een lunchroom in de Fahrenheitstraat met een bar en een 'huiskamerachtige' sfeer. Eigenlijk was het een mini-reunietje van een vroegere trainingsgroep waarmee we menigmaal uitstapjes hebben gemaakt. Naar Terschelling, Vlieland, Velp, Parijs, noem maar op.

Het was dus een lunchroom, maar ook 's avonds kun je er eten, zij het dat er geen kaart is. Elke dag is er wel een andere 'daghap', het is dus een kwestie van 'eten wat de pot schaft'.  Maar dat was - wat mij betreft - best lekker, er was kip met nasi. Twee van de zes kozen daarvoor, iemand anders nam een stoofpotje en twee kozen voor de biefstuk met lof uit de oven. Alles heel smakelijk, en koffie met - huisgemaakte - taart na. Je kon kiezen uit chocoladetaart, appeltaart of citroencake.

En geheel tegen mijn gewoonte in was ik mijn fototoestel vergeten, dus daarom maar ff een krabbelig tekeningetje gemaakt. Uiteraard was het zo niet precies, maar goed.


Reinberts passie

Eerder die dag even naar Het Filmhuis gegaan, want ik was getipt over de docu "De Matthäus Missie van Reinbert de Leeuw". Een gouden tip.

Onder Bach-kenners - met name musici en muziekwetenschappers - blijft het altijd de vraag hoe de de grote meester zijn Matthaus Passion precies uitgevoerd had willen zien. Dat is namelijk nooit duidelijk geworden, er zijn geen documenten of andere gegevens voorhanden waaruit dat onomstotelijk blijkt. Groot Bach-kenner Ton Koopman heeft ooit verklaard dat als hij Bach één vraag mocht stellen, het deze zou zijn: "In welk tempo moet de Matthaus worden uitgevoerd?" Of woorden van gelijke strekking.

Reinbert de Leeuw, vermaard musicus, orkestleider en componist, heeft een sterke 'gevoelszekerheid' over hoe Bach het had gewild. Dat is namelijk op de manier waarop Reindert zelf 'de Matthäus' heeft laten uitvoeren. Daarbij heeft hij zowel een koor als een orkest, beide met tientallen jaren ervaring met het uitvoeren van de Matthäus, meegekregen om Bachs magnum opus op een - op onderdelen geheel andere - manier aan te pakken.

Dat is op zich al interessant, want De Leeuw heeft zich altijd bezig gehouden met 'moderne klassieke muziek', van onder anderen Satie, Andriessen en Fouré. Hij is dus niet bij uitstek een Bach-kenner. Niettemin werd hij door Holland Baroque gevraagd om De Matthaüs te dirigeren. Een eervolle en uitdagende opdracht. Er volgde een intensieve periode waarin De Leeuw zich sterk in het werk van Bach heeft ingeleefd. Daarbij groeide bij hem het ontzag voor de man. "Hoe is het mogelijk dat één man in staat is geweest om zoiets volmaakts te creëren", vroeg hij zich af.

Wij kunnen daar een prachtig beeld van krijgen van De Leeuws gedrevenheid, de manier waarop hij zijn zienswijze overbrengt om de vocalisten  en musici - soms in gezamenlijke, andere keren in afzonderlijke sessies - in een documentaire die Cherry Duyns maakte, 'De Matthäus Missie van Reinbert de Leeuw'.

Als toeschouwer wordt je helemaal meegenomen in dat proces, de passie waarmee De Leeuw te werk gaat, de liefde en het ontzag voor de Matthaüs spat gewoon het doek af. Mooi, ontroerend en vooral bij de eerste strofen van het slotkoor gingen de traanklieren volstrekt onwillekeurig aan de slag. Absolute aanrader, deze film, zeker voor wie op wat voor manier dan ook iets met Bach heeft.